محمد رضا شجریان نشان داد که هنرمندی کم نظیر, فرهیخته ای دلسوخته و چاره جویی امیدوار است. در سی چهل سال گذشته, آنچه خوانده و گفته از دل بر آمده و لاجرم بر دلها نشسته, ساده, دلنشین و بی پیرایه
بتازگی گفته است که چون برخی از سازهای سنتی مان توانایی های لازم را نداشته اند هنرمندان نمی توانسته اند بخش هایی از احساسات و تراوشات ذهنی شان را بخوبی بیان کنند. و بنظرم کسان دیگری هم به این کاستی ها اشاره کرده ولی تنها با بیان گله و گلایه ای از کنار آن گذشته بودند
اما برخورد شجریان با مشکلات از جنس دیگری است, از نوع خلاق و چاره جویانه. او نشان داد که با شکوه کردن و تسلیم شدن, مشکلی از سر راه برداشته نمی شود. آستین هایش را بالا زد, سازها را شناخت و چگونگی تولید صدا را با حوصله زیاد و مطالعه پیگیر آموخت. او آنقدر با سیم و چوب و پوست ِخشک کار و تجربه کرد تا بالاخره توانست آوای دوست های دیگری را هم از آنها در آورد
و تردیدی ندارم که برخی از این ابزارهای نو به مذاق جمعی خوش نخواهند آمد و ترشرویی هایی خواهند کرد و واکنش هایی بی مهرانه نشان خواهند داد
اینکه آیا این سازها چاره ساز و متداول خواهند شد موضوعی تخصصی و هنری است و بهتر است منتظر بمانیم و ببینیم چه میشود. اما آنچه اهمیت بیشتری دارد, نحوه برخورد هنرمند با محدودیت ها و راه بندان هاست
شجریان ادعا نکرد که سقف را شکافته و طرحی نو در انداخته است, با فروتنی گفت که آنچه را دیگران ساخته بودند بهتر و کامل تر کرده است تا هنرمندان بتوانند حرف های دل خود و مردم را بهتربزنند. وی آنگاه به سراغ سایر مشکلات رفت و افزود همانگونه که کاستی های ِ ابزاری دست و پاگیر است, محدودیت های اجتماعی, سنتی, مذهبی و سیاسی نیز دست و پا و دهان هنرمند را می بندند, و به انتخابات خون آلود سال گذشته اشاره کرد و اشک هایی که ریخته و اشعاری را در واکنش به آن خشونت ها برگزیده و خوانده است
اگر شجریان برای بهبود کیفیت هنر و موسیقی توانسته است که ساز های جدیدی بسازد و در پاسخ به نیازهای اجتماعی تصنیف های بجایی بخواند, چرا ما نتوانیم برای بهتر شدن و به سامان شدن زندگی مان ساز و کارهای مناسب تری انتخاب کرده و بسازیم؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر