تا دختران ِ ایران, سروان ِ سر فرازند
دامان و رخت ِ میهن, رنگین چو لاله زارند
از جهد و رنج ِ ایشان
سرمشق ِ تازه گیرند, سبزان که بیشمارند
بنگر به پشت دیوار
مشتی , نشان ِ خروار
با حکم این فقیهان
مهری جدا زیاران
نسرین به بند و زندان
سیمین همی سراید
پروین دمی نساید
شیرین حماسه سازد
شیرین حماسه سازد
و آن مادران ِ لاله
با صبر و استقامت
سرگرم ِ کارزارند
بی عذر و هر بهانه
سوزد بسی ترانه
بگویم از ندا, زیبا و هاله؟
ساکت چرا نشینم؟
از خودخوری چه سازم؟
از بیخودی چه یابم؟
برده چرا بمانم؟
مادر چنین نزادم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر