ایران, سرای ِ دانش و هوش
تو ای ایران, سرای دانش و هوش
کهن نام ِ قشنگت, زیبد به هر گوش
سرافرازی تو باشد مرا نوش
نگردی با ستم دیگر هماغوش
مکن در قلب خود آن شعله خاموش
اگر خواهی که این زهرت شود نوش
نگیرد گر که شه, شعر مرا گوش
چو فریادی شود, تازد به هرگوش
بر این ضحاک و آن ماران که بر دوش
ندای ِ کاوه خیزد, چو شیران سوی خرگوش
ندای ِ کاوه خیزد, چو شیران سوی خرگوش
گذر کن از شب ِ بی رحم ِ خون جوش
سحر گه باشدت روشن تر از دوش و پرندوش
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر