ای که
شرقی گشته ای از هر طرف
لاجرم کردی
فنا شرم و شرف
زانکه رفتی
در پیِ بیگانگان
دُرِ ما
هرگز ندیدی در
صدف
حیف از آن ثروت که
در دستت بسوخت
کاش بودی
در خورِ کاه و علف
در چرا
بستی به روی
عالمان؟
عمرِ نسلی
را چرا کردی
تلف؟
گر تو بودی خادمِ
فرزانگان
پس سرِ پویا چرا
بودت هدف ؟
خنجرِ ماتم
زدی بر سینه ها
منع کردی شادی و شور
و شعف
با تو گویم ای
حریص بیقرار
از برای عزل تو ملت
به صف
مانده اندک فرصتی از عمرِ تو
فتنه ای دیگر مکُن ای
ناخلف
چون فرو افتی تو از
بالای تخت
ناگهان بالا رود فریادِ دَف
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر