برده داری

 

چو سَری بُریده بینم

که کُند طوافِ میدان

به عیان تنم بِلرزد

ز رواجِ برده داری

 

نکُنم نظر به دیوان

که غزل رود ز یادم

شب من سحر ندارد

ز سیاهِ برده داری

 

به کدام حکمت است این

ز کدام رحمت است این

که کُشند دختری را

چو زمانِ برده داری

 

ز دو دیده خون ببارم

چو غزل ز خدعه میرد

به بهارِ زندگانی

ز  جنونِ برده داری

 

بروم به کوه و صحرا

که مگر شود فراموش

شبحِ سَری بریده

چو درفشِ برده داری

 

ز پسِ قرونِ بی جان

تو ز  نو بیا عراقی

که به چشمِ خود ببینی

تو نظامِ برده داری