ز مشتِ آهنین گردی پشیمان
که پولادین بود سندانِ ایران
چُماقت را مزن بر فرقِ مردُم
که چوبت می کُشد چون نیش کژدُم
چرا رفتارِ تو مثلِ بشر نیست؟
ز رنگِ معرفت در تو اثر نیست؟
مَنه افسارِ خود در
دستِ دزدان
که سیلی می خوری از دستِ گُردان
بیا بیرون از آن سوراخِ پنهان
که افیون می کند حالت پریشان
نه موشک می کند دیگر علاجت
نه از بمبِ اتم گیری تو حاجت
شنیدی قصهِ زن زندگی را؟
صدایِ سرکشِ آزادگی را؟
بزن بوسه برین خاکِ پر از خون
بگو: درمانده ام، مجنون ومغبون
اگر افزون کُنی
با ما لجاجت
بکوبد کاوه ای مغز و ملاجت
زمستان بگذرد ای پیرِ نادان
پس از عزلت شود ایران بهاران
خمینی در وطن جایی ندارد
کز آن ظالم فقط آتش ببارد
سر انجامِ تو هم بهتر نباشد
که از هر فتنه ات جز خون نپاشد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر