بر خیزیم
چو حاکم می کُشد در روزِ روشن
عذابش بدتر از صد تیر
دشمن
تمامِ حرف او
باشد بهانه
درختِ کینه اش غرقِ جوانه
چو تابِ حکمت و منطق ندارد
به رویِ کاتبان خنجر برآرد
به هر جایِ وطن بر پا کُند دار
سپهرِ بخت ما یکسر شده تار
سپاهی می کُشد چون گرگِ وحشی
بسیجی می دَرَد بهرِ مُعاشی
نه کس دارد امان درخانهِ خویش
هم آزاری رسد بر دیگر اندیش
گهی کودک کُشد با تیرِ جنگی
گهی اهلِ قلم در دامِ ننگی
ترحُم کی کُند بر مادرِ
پیر؟
پدر را می کِشد در بند و زنجیر
ندارد خوابِ خوش
انسانِ آگاه
که از زهرِ ستم هر
دم کشد آه
دریغا گر که در حسرت بمیریم
ز دستِ قاریان قدرت نگیریم
دگر گاهِ درنگ و مُردگی
نیست
مرادِ از زندگی در بندگی چیست؟
ز ترس و خامُشی نُصرت نیاید
ز مِهر پرتوان سرما
سرآید
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر