ای که حرفم از لبت ریزد برون
دل شده از دستِ گفتارِ تو خون
می نشینی بی تکان بر
پلکان
حرفِ من را می کُنی بعدش دکان؟
هست این هم ادعایی پست و زشت
مدعی پُر می زند با خامِ خشت
گر گذارم واژه ای در کامِ کس
جمله ای بیهوده بافد بولهوس
انتظاری گر ز بیتت
داشتم
در سرت یک جو خرد بگذاشتم
این همه جنگ و جدل از بهرِ کیست؟
من ندارم دشمنی، مرگِ تو چیست؟
خدعه و دوز و کَلک آخر چرا؟
کی بماند تا ابد در این سرا؟
هر چه خواهی در جهان بالا بکش
لیک ما را
داخلِ بلوا مَکش
اسمِ گردون بی سبب دیگر مبر
دهر کوبد بر سرِ خودسر
تبر
چون بغلتی در سراشیب ِ جنون
طالعت گوید بگردی
سر نگون
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر