کنون باید ای
خفته بیدار بود
چو مرگ اندر آرد ز خوابت، چه سود؟
گلستان سعدی
خدایِ خدایان کماکان منم
کماندار و همتایِ رویین تنم
نه رستم تواند خمیرم کُند
نه در پشتِ منقل اسیرم کُند
نه سیمرغ داند که بیتم کجاست
نه ترسیمِ راهِ سرایم رواست
به پیکارِ بحری ندارم
رقیب
بدادم به کوسه شکستی عجیب
تمایل ندارم به
آرایِ کس
که چشمم بسوزد ز هر خار و خس
ولی چون رسد
نوبتِ انتخاب
شود خوابِ راحت برایم سراب
به تیغِ بسیجی
نَبدَم امید
چو از اسم ِ مهسا بلرزد چو بید
امیرِ سپاهی شُده برج ساز
به خارج گریزد به روزِ نیاز
شعاری که دادم
تو باور
مکن
که جمله خطا بود و بی شاخ و بُن
نخواهم دگر این خدا بودگی
که لعنت بر آن اکبر و لودگی
مرا کرد اسبابِ
طنزِ بشر
چنین شد که آبش برآمد به سر
چهل سال گفتم به مردم دروغ
که فارغ بمانم ز بار بلوغ
کنونم پشیمان ز کردار
خویش
چو دل ها بکردم همه ریش ریش
اگر عُمر دیگر میسر شود
طریقی گزینم که آدم رود
دُکانی نسازم ز کالایِ دین
ستیزه نجویم به ایران زمین
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر