دعوای ما با خدا - سروده طنز

تکانی چو دادم به انگشتِ شست

خدا   آمد  و در  گلویم   نشست

کمی کرد تلخی ز احضارِ خویش

که  او را بخوانم  ز اندازه   بیش

برنجید بیخود که  این عدل   نیست

ندانم که قصدش از این یاوه چیست

مگر  بود   عدلی  به  عهدِ   امام؟

که کارش رسید از جنایت به جام

چه کس دید از وی عدالت به چشم؟

چو از اسمِ شاکی  بیامد به   خشم

بگفتم که  قدرِ خدا   از عبا    است

و گرنه کِه داند که او در هوا است

چو گفتارِ نابم مُجابش  نکرد

رخم تیره گشت و دلم  پُر ز درد

دهان را ببست و کلامی  نگفت

به ناچار گفتم خودم حرفِ مُفت

تعجب  نمودم   ز   گفتارِ   نغز

به دستورِ روده  نه فرمانِ مغز

چو زورم کُند مشکلاتم علاج

به   ایزد  ندارم  دگر  احتیاج

ز روزی که کردم وطن را حراج

ببستم  دهانِ  فقیهان   به       باج

ز خیراتِ منقل، ز الطافِ   دود

نگویم دگر جز به شیطان درود