ای سرو ِ سامانم بخوان

تقدیم به استاد شجریان

ای سرو ِ سامانم بخوان

ای سرو سامانم بخوان

بازم بخوان, بازم بخوان

از درد ِ شب  وز رنج  ِِ روزانم بخوان

دمساز ِ نی , هم سوز ِجان

در سوگ ِ ایرانم بخوان

بازم بخوان, بازم بخوان

ما را بده  ره توشه ای

در این شب ِ تلخ ِ زمان

بازم بخوان, بازم بخوان

از سایه و آن ارغوان

از بانیان تا رومی و  این حاضران

از آرش و تیر و کمان

از آن درفش ِ کاویان

از بندیان ِ بی نشان
از مادران ِ لب به جان

بازم بخوان , بازم بخوان

نرم و سبک چون پرنیان

ما را ببر تا بیکران

در آسمان تا کهکشان

بازم بخوان, بازم بخوان

با ما تو بودی هر زمان

در روز ِ صلح و جنگ مان

هم شادی و هم مرگ ِمان

جاری بکردی اشکمان

 در سوگ ِ بم و آن ارک مان

گاهی به  ِرنگی  ِ شادمان

بردی ز دل اندوه مان

کردی سفر در ملک ِ جان

همدرد ِ نی, با کاروان

از  اصفهان تا دیلمان

داری تو درد ِ دیگران

همچون قمر, همچون بنان

بخشی تو روح ِ تازه ای

بر خستگان, دلمردگان

با ما بمان, با ما بمان

 بازم بخوان, بازم بخوان

خواندی بسی در بوستان

بر تربت ِ رند ِ زمان

در حلقه ِ صاحبدلان

از سعدی  وغیب اللسان

هم قصه  ِ آن طوطیان

یادش بخیر, مشکاتیان

رفتی به شهر ِ صوفیان

کردی تو درد ِ نی , بیان

شمعی شدی,  در آن میان

آتش زدی,  بر جان ِ شان

زان عارف ِ ایرانیان

خفته ِ به شرق ِ رومیان

چون کهنه شد دیدارمان

افزوده شد اندوه مان

خود آمدی تو سوی مان

با جمع ِ آن  رامشگران, خنیاگران

هر دم بیاید یادمان

آن محفل ِ شیرین مان

خواندی ز ضحاک ِ زمان

وز خیزش ِ آهنگران

کردی دگرگون حال ِ مان

بازم بیا, بازم بیا
تا منزل ِ بس دورمان
این نوسرای  ِ خوبمان
با نور ِ چشمانت بیا
بازم بخوان, بازم بخوان
با دخت و هم پورت بخوان

از دل  ِبکن  زنگار ِ مان

بانگت بود  درمان ِ مان

بازم بیا, بازم بیا

ای سرو ِ سامانم بیا

با ما بمان, با ما بمان

بازم بخوان, بازم بخوان

در باغ و بستان خوانده ای

در  خار و خاشاکم بخوان

در شام ِ تارم خوانده ای

تا  روز ِ تابانم  بخوان

ای سرو سامانم بخوان

ای  بخت ِ بیدارم بخوان

ای عقل ِهشیارم بخوان

با زم بخوان, بازم بخوان

ای سرو سامانم بخوان

بیست و پنجم خرداد ماه نود