تاملی در سقوط عطاءالله مهاجرانی
عطا و خطا
هر که اُفتَد در چَه
و راهِ خطا
دست آخر می شود مثلِ
عطا
در جوانی با بزرگان می نشست
زورقِ زُهد و رِذالت
می شکست
با کتاب و مدرسه
دمساز بود
در سرش اندیشهِ پرواز
بود
دشمنی با نغمهِ دلکش نداشت
در رواجِ فلسفه همت
گُماشت
دست خود آغشتهِ خون
ها نکرد
خنجری در خانهِ
دل ها نکرد
در مصافِ زندگی ناگه
شکست
با پلیدانِ
زمان پیمان ببست
گر ضعیفی گُم کند
راهِ صُعود
گه سِپاهی رَه
بَرَد گاهی سَعود
چون بشد گمره چو آن
فرزندِ نوح
در خباثت او
بشد فرزندِ روح
بعد از آن شغلش بشد
ته کاسه لیس
عمر خود سر می کند
در انگلیس
چون بسیجی بر سرِ
گوهر زند
در چمن آقا عطا عرعر کند
در فسانه آدمی
بود و هبوط
این عطا هم می کند
دائم سقوط
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر