در زمانِ حاکمی پیر و پلید
این سپاهِ لعنتی
آمد پدید
چون قسی بود آن فقیهِ خود پرست
ریشه هایِ این ستم در خون نشست
جانشین ش گویِ سبقت را رُبود
از امیران تهمتِ پیشین زدود
بر سرایِ معرفت هر دم بتاخت
گردِ سروانِ زمان زندان بساخت
دائما از نُصرتی در جنگ گفت
شام را با شهوتی نا کام خُفت
چون سپاهی بر سرِ مجلس نشست
بر دهانِ مردمان قفلی
ببست
آن دگر با حیله ای داور بشد
گاهِ کُشتن
مانعِ حاکم نشد
هر به خون آلوده ای سردار گشت
مُرشدش آن وحشی تاتار گشت
کرد غارت ثروت این خاکِ پاک
کی بگردد از فسادی
بیمناک؟
حرصِ حاکم در زمان چون گشت بیش
تیغ او از مرزِ
میهن رفت پیش
خود فِتاد اندر چَهی کان را بِکَند
جاهل از کردار خود بیند گزند
روز ِ مرگ این سپه اینک رسید
کس نتابد
سلطه ِ دیوِ سپید
چون سپاه و بیت او آید فرود
تا ثریا می رود بانگِ سرود
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر